wtorek, 27 grudnia 2011

Rozdział 15

Kolejny dzień, zaczął się miło. Obudziły mnie jasne promienie słoneczne, a mała Emily już siedziała nade mną i śmiała się.
 - Cześć kochanie - podparłam się na łokciach spoglądając na nią.
Pomimo, że spędziłam z nią dopiero jeden dzień, zdążyłam pokochać ją jak własną siostrę. Niby takie małe dziecko, ale uśmiech na twarzy nie może zniknąć, gdy się tak na nią patrzy. 
Wczoraj nie byłyśmy u Deana, ponieważ obie zasnęłyśmy, a w moim przypadku to normalne, że obudziłyśmy się około 20, gdzie o tej porze nawet nam się nie chciało wstawać z łóżka. Postanowiłyśmy więc, że dziś pojedziemy.
- Ubieraj się mała, za chwilę wychodzimy odwiedzić Deana - posłałam uśmiech dziewczynce, która w jednej sekundzie rozpromieniała. 
Mała wstała z łóżka jak na kazanie, po czym nałożyła na siebie bluzkę. Oczywiście na lewo. Zaśmiałam się, a następnie pomogłam jej ubrać się do końca i prawidłowo.
Ja, sama wstałam i ruszyłam w kierunku łazienki. Niestety moje plany, przerwał dźwięk dzwonka do drzwi. Nikogo się nie spodziewałam. Możliwe, że ktoś ze znajomych... 
Otwierając drzwi, moim oczom ukazał się człowiek, którego nigdy nie spodziewałabym się tutaj. Za drzwiami stał ojciec Deana.
Próbując zamknąć drzwi jak najszybciej, facet uprzedził mnie i postawił między nimi nogę. Przestraszyłam się nie na żarty. Czego mógł chcieć? Emily? Wątpię. Aczkolwiek... 
- Słucham? - próbowałam udawać, że się nie denerwuję.
- Pożałujesz! Pożałujesz, że wpakowałaś się w nasze sprawy! - zaczął krzyczeć. 
Nie miałam pojęcia o co mu chodzi. Jeśli oto, że pomagam koledze uwolnić się od ojca pijaka - to chyba jakiś żart. Oczywiście nie powiedziałam tego na głos.
Nie odpowiedziałam mu. Byłam zbyt zdenerwowana, by wydobyć z siebie jakiekolwiek słowo. 
Mężczyzna nie patrząc na mnie, wdarł się do mojego mieszkania. Spojrzałam przerażona w jego stronę, a chwilę później wszystko działo się w zniewalającym tempie. Mała znalazła się obok mnie. Facet mamrocząc coś pod nosem chciał ją złapać, ale ja go odepchnęłam, patrząc na małą Emily.
- Idź do łazienki i zamknij drzwi na klucz - zdążyłam powiedzieć, kiedy to mała już była w toalecie. 
Słyszałam jak płacze, ale nie mogłam teraz do niej biec. Nie wtedy, kiedy ten psychol był w domu.
Spojrzałam na niego. Patrzył na mnie morderczym wzrokiem. 
- Ty szmato! - wrzasnął. 
Poczułam pieczenie. Pieczenie, które z każdą nową sekundą nasilało się. Dotknęłam miejsca, które tak mocno piekło. Po chwili doszłam do wniosku, że jest to warga. Spojrzałam na dłoń, która w jednej sekundzie zaczerwieniła się. Uświadamiając sobie, co właśnie się stało, spojrzałam na faceta z przerażeniem w oczach, równocześnie, z łzami. 
Ojciec Deana, patrzył na mnie, jakby to co stało się przed chwilą, nie miało miejsca. Nie zmienił morderczego wyrazu twarzy, jedyne co się zmieniło, to jego dłonie, na których była krew. Moja krew. 
- Nie ma pan prawa dotykać mnie - pomimo strachu, zacisnęłam zęby i postanowiłam postawić się mu. 
Wiedziałam, że tak nie można. Nie można stawiać się pijakom, ale byłam do tego przyzwyczajona. W końcu facet mojej matki był tak samo pijakiem.
- A ty nie masz prawa mieszać mi się w życie - również wysyczał cicho, zaciskając pięści.
Mogłam domyślić się co za chwilę się stanie, ale nie wiedziałam, że będzie do tego zdolny.
Mężczyzna najprawdopodobniej chciał trafić mnie w twarz, ale wyminęłam jego dłoń, łapiąc przy tym nóż z blatu. Facet zaśmiał się szyderczo.
- Myślisz, że dałabyś radę? - .śmiał się dalej. - Jesteś za cienka! 
Nie wiedziałam co robić. Z jednej strony bałam się go, bałam się tego, co mogę za chwilę zrobić, a z drugiej strony gniew we mnie narastał, kiedy słyszałam płacz dziewczynki i kiedy przypomniałam sobie Deana, krwawiącego. 
Nie zastanawiając się ani chwili dłużej, dźgnęłam go w rękę. Nie wiedziałam, że jestem do tego zdolna... Że posunę się kiedyś do takiego czynu.
- Oj nie... przesadziłaś - zacisnął zęby, sycząc cicho z bólu.
- Grozisz mi?! - wrzasnęłam na niego, kiedy to pewność siebie powoli powracała. 
Powoli przysuwałam się w jego stronę, trzymając kurczowo nóż przed sobą. 
- Jeszcze tego pożałujesz! - krzyknął w moją stronę, po czym wyszedł z mieszkania.
Przez dłuższą chwilę stałam jak wryta w ziemię. 
- W co ja się wpakowałam? - przeszło mi przez głowę.
Szybko odsunęłam tę myśl od siebie. Obiecałam Deanowi, że przejdziemy przez to razem, że mu pomogę, wiec dotrzymam obietnicy.
Śmieszne. Jeszcze nie dawno miałam ochotę skoczyć z mostu i zniknąć na zawsze z tego świata, a dzisiaj, kiedy śmierć była bliska - nawet nie wiem, czy można to tak nazwać - przestraszyłam się. Przestraszyłam się, myśląc, jaki to może być ból. 
Do życia przywróciła mnie Emily, która właśnie przekręciła klucz od łazienkowych drzwi. Szybko odłożyłam nóż - trzymający jeszcze w ręku - do zlewu i otarłam mokre policzki. Odwróciłam się w stronę małej.
- Co się stało? - dziewczynka zalana łzami spojrzała na moje opuchnięte wargi.
- Nic - tylko tyle zdołałam odpowiedzieć. 
Wtuliłam się w jej kruche ciało, po czym cicho zaszlochałam.
- Pójdziemy do Deana? - mała najwidoczniej tęskniła za bratem i byle jaka awantura z ojcem nie przeszkodziłaby jej w tym.
Ta, byle jaka... To jaka musiałaby być ostra? Nie chcę się dowiedzieć. 
- Pójdziemy ... - wyszeptałam, po czym pokierowałam ją do salonu, gdzie włączyłam jej bajki.
Sama jednak, poszłam do łazienki.
Znowu trzymam się mocno, wiedząc, że mam dla kogo. Nigdy nie miałam dla kogo być silna, więc  zawsze przegrywałam z uczuciami. Teraz wiem, że muszę pokazać małej, że ma na kogo liczyć i nie może zobaczyć u mnie łez.
Jak pomyślałam, tak też zrobiłam. Czyli? Wzięłam długi prysznic, chciałam zmyć wszystkie te ślady z dzisiejszego ranka. Oczywiście teoretycznie, bo praktycznie mężczyzna oprócz moich warg, nie dotknął mnie. 
- Tylko by spróbował... 
Kiedy już się ubrałam, pomalowałam tak, aby nie było mocno widać rozwalonej wargi, złapałam za torbę i wyszłam z małą z mieszkania. 
Idąc w stronę szpitala, oglądałam się na lewo i prawo, sprawdzając, czy nikt za nami nie idzie.
Przyznam, strach zawładnął moim ciałem, gdy tylko myślałam o ojcu Deana. Do czego ten człowiek mógłby jeszcze się posunąć?
Już po piętnastu minutach spaceru - o ile to można nazwać spacerem - stałyśmy pod skierowaną przez lekarkę salą. 204. Zapukałam, a serce podskoczyło do gardła. Co, jeśli zobaczy moją świeżą ranę? Co, jeśli Emily powie mu co się dzisiaj wydarzyło? Przecież nie uzgadniałyśmy, by nic nie mówiła. 
- Cholera, Savannah! 
Wchodząc do pokoju, ujrzałam go na łóżku. Jego głowa była owinięta zwykłym bandażem. Oczywiście nie cała głowa. Tylko tam, gdzie miał założone szwy. Posłałam mu lekki uśmiech. Jego wyraz twarzy zdradzał niepokój. Widząc moją twarz, zaniepokoił się... Nie, to zły znak! 
- Cześć Dean ! - mała rzuciła się na jego łóżko.
Chłopak pomimo zaistniałej sytuacji uśmiechnął się do niej. 
Czyżbym nauczyła się tego od niego? Udawania, że jest wszystko świetnie, cacy, a tak naprawdę nie chce się żyć.
- Cześć kochanie - zaśmiał się cicho, po czym pocałował ją w czoło.
Bez żadnego ' hej ', ' siema ' czy ' nara ' wyszłam z sali. Usiadłam na krześle i schowałam twarz w dłoniach. To wszystko nie było na moje siły. Też miałam dużo hałasu w domu, ale nie było aż tak źle. Nigdy. Najwidoczniej nie wiedziałam co to jest prawdziwy ból. Nie doceniałam tego co mam, a przecież zawsze może być gorzej.
- Savannah, Dean cie chce - usłyszałam małą Emily, która znalazła się obok.
Pomimo powagi sytuacji, zaśmiałam się cicho. Jak to zabrzmiało...
Zaprowadziłam małą do pokoju zabaw, gdzie dzieci takie jak ona bawiły się, podczas tego, kiedy inni chcieli w spokoju porozmawiać. Skierowałam się do sali 204. Już na wejściu, wiedziałam, że coś nie gra. Chłopak twarz miał zwróconą w stronę okna, co uniemożliwiło mi spojrzenie na niego. Usiadłam obok łóżka, na krześle. Patrzyłam na niego, ale on nie odrywał wzroku od okna. Spuściłam głowę na dół, a on w tym czasie odwrócił się w moją stronę.
- Powiesz mi do cholery co się stało?! - chyba wrzasnął... prawdopodobnie tak. - Pokaż się - opuścił ton, łapiąc mnie za podbródek.
- Nic się nie stało - bąknęłam cicho, tym samym nie pozwalając mu na uniesienie mojej głowy.
Był silniejszy.
- To on ci to zrobił? - zapytał cicho.
Nie odpowiedziałam. Patrzyłam w jego oczy, przepełnione nienawiścią. Nie, nie do mnie. Do jego ojca.
- Savannah, do cholery jasnej, to on ci to zrobił?!  - zadał pytanie ponownie, sto razy głośniej.
- Tak - mój głos się załamał. Nie zdołałam już nic powiedzieć. Z oczu popłynęły łzy, a ja byłam w stanie tylko wtulić się w jego ramiona.
- Przepraszam cię za to - szeptał cicho, całując mnie w czubek głowy.
Nic nie mówiłam. Potrzebowałam chwili spokoju. Spokoju w jego ramionach.
- Pożałuje tego, obiecuję - syknął cicho.
Podniosłam głowę. Patrzyłam na niego pytająco.
- Nie rób nic głupiego.
- Nie bój się - uśmiechnął się pocieszająco, po czym musnął opuszkami palców mój policzek. - Niedługo stąd wyjdę, wszystko się ułoży, zobaczysz.
Chłopak chyba sam w to nie wierzył. Wiedziałam, że chce mnie pocieszy, ale z jednej strony chciałam, tak bardzo chciałam, żeby jego słowa były prawdziwe. Żeby wszystko się ułożyło, żebym była z nim szczęśliwa.
Nie czekając ani chwili dłużej, nachyliłam się nad nim, po czym musnęłam jego usta. Chłopak łapczywie wykorzystał okazje i wpił się w moje. Wszystko było magiczne. Te całe ' motyle ' powracały. Jak nasz pierwszy pocałunek, identycznie. Chociaż... Ten był lepszy. Bardziej śmielszy.
O czym ja teraz myślę?
- Obiecuję, że już więcej cię nie skrzywdzi - wyszeptał jeszcze cicho, po czym raz jeszcze wpił się w moje usta.



nabrałam ostrej weny, dzięki czemu rozdział powstał w niecałą godzinę.
a to wszystko zawdzięczam Natalii :* 
Dziewczyno, jesteś świetna. Dziękuję za nadanie weny <3 
Dlatego też, dedykuję ci ten rozdział. 
co do rozdziału, przepraszam, że tak długo, ale jak wiecie, święta, święta... i po świętach?
no, kolejny? nie wiem kiedy. może postaram się dodać przed sylwestrem, 
chociaż wątpię. jeszcze tyle przygotowań ; o 
więc jakby co, to SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU! <3 

podpisano: crazydream

15 komentarzy:

  1. weź nie przesadzaj, co? wcale tak dużo nie zrobiłam! tylko delikatnie Cię naprowadziłam! ;*
    N.

    OdpowiedzUsuń
  2. a no tak i dziękuję za dedykowany rozdział, który jest nieziemski! :D

    OdpowiedzUsuń
  3. Uwielbiam Cię ;*

    Nowy rozdział u mnie ;)

    OdpowiedzUsuń
  4. NAPISZ COŚ JESZCZE COŚ O WIELE DŁUŻSZEGO PRZED SYLWESTREM . PROSZE : D

    OdpowiedzUsuń
  5. zmień zdj Sawanah , dziwne trochę ;]

    OdpowiedzUsuń
  6. Świetne, świetne, świetne !
    Szczęśliwego Nowego. ; *

    OdpowiedzUsuń
  7. no świetne to jest ! <3
    czekam na kolejne rozdziały ;**
    udanego Sylwestra ;** ;))

    OdpowiedzUsuń
  8. podoba mi się.;*
    Chcę kolejny.

    OdpowiedzUsuń
  9. Super rodziałam! Kocham wszystkie! Omg! Dodaj przed sylwestrem! To sie tak wspaniale czyta! <3

    OdpowiedzUsuń
  10. zaskakujesz mnie : O
    oczywiście w pozytywnym tego słowa znaczeniu. :))
    to jest nieziemskie ! <33

    OdpowiedzUsuń
  11. świetnie, świetnie :*
    muszę przyznać, że weny to naprawdę nabrałaś :D
    + czekam na kolejny :*


    Tala ♥

    OdpowiedzUsuń